Το φως του παραμυθιού.. θολό..

Μετά από τόσα χρόνια, άλλος άνθρωπος, αλλά με την ίδια ψυχή. Μόνο που έχει θαμπώσει από την πολύ υγρασία των ματιών της..

Κουράστηκα τόσο πολύ, αλήθεια..

Έσβησε το φως εκείνο κι είναι όλα άρρωστα και βρώμικα.. Απλά περνάνε.. χωρίς βλέμμα.. κι είναι όλα τόσο βαριά.. Τι είναι εδώ;;; Τι μέρος είναι αυτό;; Τι πλάσματα είναι αυτά;; Δυο κεφάλια έχουν όλα.. και το καθένα από δυο πρόσωπα.. Πως έφτασα εδώ;; Δε θυμάμαι που άφησα τον "τρόπο" και έχει χαθεί το πίσω μου.. Είναι όλα παράξενα πάνω μου.. Δεν μου αρέσουν αλλά τα συνηθίζω.. Δες πόσο μακριά είναι εκείνα τα αστέρια.. Το καθένα κρατάει ένα σημείωμα.. θυμάμαι τι γράφουν αλλά δεν τα βλέπω.. Μόνο αστέρια έχει, μακρινά, τόσο μακρινά που δεν φτάνει το φως τους εδώ.. Γι αυτό δε τα βλέπω.. Φοβάμαι να τα βλέπω.. Θέλω το φως, εκείνο το μικρό, το τόσο φωτεινό, που χόρευε συνέχεια.. Θα το βρω.. Θα με βοηθήσεις Εσύ κι εσύ,ε;; Κι εσύ, πες..